Dinsdag 5 juli – dag 15: Austbygd

De kers op de taart. De parel in de kroon. Het puntje op de i. Noem het maar. Feit is dat we er eindelijk in geslaagd zijn op de Hardangervidda te belanden, en wel bij de Kalhovd hytte (mijn autocorrectie gaf aan ‘Kakhoofd’). Bij die hut begonnen we in 1981 aan een tocht van 8 dagen over Europa’s grootste hoogvlakte. Ons tentje, een simpele kleine tweestokker van polyester, zetten we op een meter of honderd van die hut op. We kunnen ons veel dingen niet meer herinneren, maar Bert heeft het er nog altijd over dat hij het nog nooit zó koud gehad heeft als die eerste nacht op de Hardangervidda. Dat tentje, de Parsen, had ik gekocht van het geld dat ik verdiend had met het voorbereiden van schoolconcerten, voor alle scholen in Zuidlaren tegelijk. Nou, ik verzeker je, voor driehonderd kinderen en jongeren uitleg geven over de sabeldans van Katchaturian is geen sinecure. Maar ik kreeg er driehonderd gulden voor, zo in het handje, en dat was een godsvermogen in die tijd. Omdat ik daar iets bijzonders mee wilde doen besloot ik dat lichtgewicht tentje te kopen, bij Sporthuis Haan in Groningen. Het heeft nog vele jaren dienst gedaan na de vuurdoop in Noorwegen.

Nu waren we terug op die plek. Ondanks het feit dat we veel details kwijt zijn heeft de tocht van indertijd een onuitwisbare indruk nagelaten. Het landschap, dat zo onnavolgbaar mooi is. De kou en de wind, die zo hevig waren dat we bijna moesten rennen om niet te bevriezen. Het warme onthaal in een van de hutten onderweg, waar ze ons dekens kwamen brengen omdat het anders te koud zou zijn. En ook nu weer werden we gegrepen door dat kale, onherbergzame landschap. Met de bijbehorende koude wind, die ons de lust benam een stukje van de route van weleer te volgen. De oude hut was er niet meer, er stond een prachtig nieuw gebouw. Heel gezellig ingericht, met veel zitjes en stoelen waar je lekker in kon hangen. Alles met hout afgetimmerd – logisch, hout is er hier in overvloed. Om het vergelen ervan tegen te gaan waren de planken met een hele lichte whitewash behandeld. Als je het niet wist zag je het niet, het leek gewoon alsof het gisteren net betimmerd was. Zo mooi en licht. Maar het aller- allermooiste was dat ze hier Berts lievelingsgerecht hadden: rømmegrøt! We hadden het nog nergens gezien deze vakantie, en uitgerekend hier hoorde het tot het lunchmenu. Het was ook lunchtijd, dus we bestelden meteen. Ik nam smørrebrød met iets wat later een soort hamburger bleek te zijn en een gebakken ei erop. Het was een plezier om te zien hoe Bert genoot van zijn kom met pap. Het wordt gemaakt van zure room met volle melk, tarwebloem en zout. Het geheel overgoten met gesmolten boter en afgemaakt met suiker en kaneel. Erbij inbegrepen is een groot glas bessensap. Ik heb zelden iemand met zoveel verrukking een hap zien nemen!

Omdat de herinnering levend gehouden moest worden kocht Bert ter plekke een t-shirt met de naam van de hut erop. Bij het afrekenen raakten we aan de praat met de uiterst vriendelijke medewerker. We wisten niet meer hoe we hier in 1981 bij de hut gekomen waren, er gaat namelijk geen bus en een groot deel van de weg is onverhard. Daar had hij het antwoord op: indertijd ging er wél een bus. Raadsel opgelost.

We reden nog een stukje verder het gebied in maar de weg hield er na enkele kilometers mee op, dus keerden we en reden terug. Op de heenweg waren we weer langs de betaalautomaat gekomen, waar we wel tien keer geprobeerd hebben te betalen. Maar het lukte niet. Toen heb ik er maar een filmpje van gemaakt, van de poging tot, als bewijs dat we het echt geprobeerd hadden. Gelukkig vroeg niemand naar ons betalingsbewijs. Wat niet gek was, want er was ook (bijna) niemand.Terug bij de tent was het direct gedaan met het buiten zitten. Te koud en teveel wind. Die een uurtje later ook nog eens een paar tandjes bijzette.

We zijn hier eigenlijk wel klaar. Alles wat we wilden doen hebben we gedaan, en met die kers van vandaag hebben we de vakantie fantastisch afgesloten. Morgen pakken we de boel in en gaan we richting Zweden, om dan via Denemarken en Duitsland naar huis te rijden. Want ja, er staat thuis ook iets groots te gebeuren: ons oudste kleinkind mag binnenkort afzwemmen voor haar A-diploma! En zeg nou zelf, daar wil je als grootouders toch bij zijn?

Uitzicht vanuit de tent vanmorgen

Kalhovd hytte