Zondag 3 juli – dag 13: Austbygd (camping Sandvaken)

Het woei nog steeds, en hard ook. De koffie konden we wel vergeten, het keteltje zou zo van de brander afwaaien. Maar daar is ook hier goed in voorzien dus we pakten de ontbijtspullen bij elkaar en togen naar de keuken. Het koffiezetapparaat bewees ons goede diensten, en al gauw zaten we aan ons ochtendbakkie. Er zaten meer mensen, geen wonder met dit weer. Aan onze tafel zat een Duits gezin. Ze hadden alles uit de kast getrokken voor een degelijk Frühstück: gekookte eieren, alle mogelijke vleeswaren, kaas in soorten en maten, een grote pot Nutella, druiven, melk, karnemelk, vruchtensappen, noem maar op. Maar ze hadden dan ook twee tienerzonen, en dat zijn natuurlijk bodemloze vaten waar het eten betreft. Ze zullen wel een beetje meewarig naar onze crackers en het potje jam gekeken hebben. Af en toe kwam er iemand controleren of de vaatwasser al klaar was of iets in de oven zetten. Van allebei twee exemplaren aanwezig. Kortom, een gezellige boel.

Vandaag wilden we naar Kalhovd. Ik zocht mijn sokken, maar kon ze nergens vinden. Gek, ik wist toch zeker dat ik ze gisteren in mijn schoenen had gestopt toen ik ze uittrok. Bij het verlaten van de camping zag ik opeens iets langs de kant liggen. Het was één van mijn sokken! Zeker honderd meter van onze tent. Hij moest ongemerkt uit mijn handen gewaaid zijn.

We reden de weg zoals aangegeven op de kaart, een smalle weg waar we meermaals ruimte moesten maken voor een tegenligger. Na een half uur kwamen we uit op een dirt road, met aan het begin een betaalautomaat. Je moest €5 betalen om van de weg gebruik te mogen maken. Omdat we toch niet zeker wisten of dit de goede route was keerden we om en reden de andere kant langs naar Rjukan. In 1934 begon men daar in de waterkrachtcentrale met de productie van zwaar water, wat voor Nazi-Duitsland in de oorlog aanleiding was te proberen daarmee een atoombom te ontwikkelen. Door sabotage van de Britten is dit op tijd voorkomen (kort door de bocht, verdere info natuurlijk op internet). Opeens zag ik een cabine van een kabelbaan naar boven gaan, een nogal antiek gevaarte zo te zien. Dat leek ons wel wat. We gingen dus op zoek naar de ingang, trokken onze wandelschoenen en warme jas aan en namen een retourtje. De Krossoban is gebouwd in 1928 en was de eerste kabelbaan van Europa. Volgens mij zijn de bakjes sinds die tijd ook niet meer vernieuwd. Er waren er ook maar twee, een rode en een blauwe. Bediend door een jongeman die steeds zelf mee naar boven en beneden ging. Ik denk om ons gerust te stellen als er iets mis zou gaan. Er hing ook een laddertje in de cabine, met snelbinders en sisaltouw vastgebonden. Konden we eruit klimmen als het nodig was. Hoewel, een trapje van krap twee meter…Maar we kwamen veilig boven en van daaruit maakten we een mooie wandeling. Aan het begin ervan was een enorm klimpark tussen en in de bomen gebouwd. Ik kan me zo voorstellen dat onze kleinkinderen dat geweldig zouden vinden. Na afloop dronken we koffie in het smaakvol gebouwde café met uitzicht op Rjukan. Kantinekoffie noem ik het, krijg je hier overal, uit van die grote thermoskannen met een drukknop. Het was allemaal niet spectaculair maar wel leuk.

’s Avonds liepen we nog een rondje over het terrein, langs de waterkant. Hoewel de zon niet onderging waren de kleuren betoverend.

En mijn tweede sok? Die hangt waarschijnlijk ergens in een boom, tranen met tuiten huilend om het gemis van zijn zusje.

Hier wonen veel heksen!