Woensdag 6 juli – Dag 16: Austbygd – Svinesund (Zweden)

Het was druk op de camping. Naast daktenten, heel veel kleine lichtgewicht exemplaren en talloze Lidl-bungalows waren er nu ook veel tipi’s, groot en allemaal van polyester. De campingmode verandert snel. In die tipi’s zit geen grondzeil, ze kamperen gewoon op het gras en leggen daar de slaapmatjes bovenop. De teken in dat gras zullen vast blij zijn met zulke hapklare brokken binnen handbereik.

’s Morgens raakte ik aan de praat met een stel ouders met twee schattige jonge kinderen. Zij kampeerden net als wij vroeger: kleine tent, alles op de grond. Geen stoeltjes, geen tafeltje. Ik vertelde dat wij dat decennia geleden ook zo deden en dat het zo leuk was om te zien. Op hun beurt vertelden zij dat ze de avond ervoor naar ons hadden gewezen en tegen elkaar gezegd hadden dat zij later juist zó zouden kamperen.

En toen was het tijd om op te breken. Onze mooie plek verlaten, met dat prachtige uitzicht. Maar ook met die harde koude wind, die precies bij onze tent een tandje bijzette. Toch zijn we hier vier nachten blijven staan, gewoon omdat we een kampeervakantie wilden en geen huttentocht. Hoe blij we ook waren met die houten onderkomens, en hoezeer het ook best een beetje op kamperen leek, zolang er geen tent staat missen we echt iets. Noem het gekte, we zijn er nu eenmaal mee behept.

De tent was helemaal droog, dat is altijd maar afwachten. Nu kwam het extra goed uit omdat we hem voorlopig niet meer op zouden zetten. In korte tijd hadden we alles weer netjes in de auto en konden we op pad, richting Zweden. Het eerste stuk was bochtig en schoot niet erg op, voor de rest verliep het allemaal voorspoedig en om een uur of vier reden we Zweden binnen. We sloegen af bij het eerste bordje ‘camping’ dat we tegenkwamen. We bleken nog 13 km te moeten rijden, tot we bij een haventje kwamen. Ook daar stond het weer tjokvol caravans, maar net als in Noorwegen waren dat vrijwel allemaal vaste plaatsen. In Nederland heb je het begrip stacaravans, met een chic woord tegenwoordig chalet geheten (daarbij denk ik toch eerder aan een mooi houten huis bovenop een berg in Zwitserland, met bellende koeien die er omheen dartelen), maar hier zijn het de gewone, hoewel zeer grote, caravans. Daar is dan een echt huis aan vastgebouwd, met kamers en schuurtjes, maar het blijft een caravan. Goed, wij meldden ons bij een zeer vriendelijke man met de vraag of er ook een hut vrij was voor een nachtje. Hij troonde ons mee naar een veldje los van het grote gebeuren. Daar stond een groot houten huis, met daarnaast een keurige kleine cabin. Er was ook een pas gemaaid grasveldje voor tenten maar gezien de weersverwachting lieten wij die mogelijkheid aan ons voorbij gaan. We zaten op ons terras, dronken een glas, en toen deden de wolken weer een plas…dus alles bleef zoals het was (vrij naar een zegswijze uit 1724).

 

Ons mini Pippi Langkous-huisje