Woensdag 22 juni - dag 2: Kristiansand - Flateland

’s Morgens werden we op hardhandige wijze uit ons bed getimmerd. Uit een centrale luidspreker kwam een snerpende stem die ons erop wees dat het ontbijt genuttigd kon worden van 7 tot 9.30. Alleen, het was al over achten. Grapjassen. Diezelfde stem maande ons een uur later om ‘voor uw aigen vailighaid op dek 6 of 7 te blaiven wachten’. Wat we toen maar gedaan hebben. Zo’n stem wil je niet tegen je kraigen.

Om precies tien uur meerden we aan, en het uitrijden ging vlot. Daarna niet meer: de rijen voor de douane waren lang, we hebben daar zeker drie kwartier moeten wachten. Er waren twee rijen voor groen, niets aan te geven, en één voor rood. Daar stond, hoe gek toch, niemand. Wij waren wel heel braaf geweest en hadden ons surplus aan wijn al de dag ervóór gemeld. Daar is een handige app voor, toll.no. Bij het invullen moest je aangeven wanneer je precies de grens zou passeren. Wist ik veel, we zaten op de boot. Dus had ik fictief wat ingevuld. Dat bleek niet handig, het document was maar twee uur na uitgifte geldig. Ik had dus wel betaald, maar toch ook niet. Zoiets. Nou, we namen gewoon de gok en werden niet uit de rij gepikt. Niemand trouwens. Personeelsgebrek denk ik. Waar hebben we ik dat nou toch meer gehoord?

Na het uitrijden gingen we elk ons weegs. Wim en Jet richting Stavanger, wij naar Flateland. Dat lag op zo’n kleine drie uur rijden en dat leek ons een mooi begin van de reis. De weg voerde vooral door bos, afgewisseld met bewoning. De camping was ruim, hoewel een hoog campergehalte (waar niet tegenwoordig), maar we waren te gaar om nog een tent op te zetten. We namen dus een cabin, en dat was heerlijk. Onze slaapzakken op de houten britsen, klaar. Er was zelfs een piepklein keukentje, met twee elektrische kookpitten en al het benodigde keukengerei. Terwijl Bert couscous maakte deed ik een poging aan het blog te beginnen. Wat voor geen meter lukte. In een poging dan maar even te helpen met koken liet ik de couscous aanbranden. Die desondanks nog te eten was. Soms heb je pech, soms heb je geluk. Zoals wij nu. Net als gisteren gingen we vroeg slapen, wat wel raar is als het nog zo licht is. Maar daar zullen we komende weken aan moeten wennen. Slaapmasker op en wegwezen!